Ik liep over het lichtwaterlicht
naar de sterrenoever,
het vuur knisperend onder mijn voeten.
Zo kwam ik bij de schaduw-nis,
waar ik warmte en troostende weemoed vond.
Rond de overmachtige zon zag ik het vuur
als zinderende wolken voortbijdrijven.
Ik zag vanaf mijn plek hoe de zonnezaaier
handenvol vlammenzeeën uitstrooide,
die als salamanders verder kropen
door de buigende hemelgewelven.

De glazen ijszee ontdooide
en traag uit het niets
het verloren Atlantis op.
Leek wel een reuzenwalvis,
die nu gevangen zat in een veel te klein meer.

Gestaag breidde het nieuwe land zich uit
tot aan een nevellucht van lapis lazuli.
De dansende horizonten droegen de vogelkinderen
door deze wassende pracht.
Elk woord werd licht!