Kijk ik naar een vlinder
die opstijgt in het licht,
die fladdert in de beweging
van gefilterde oneindigheid,
als een bode van levende warmte
-maar ook als nadert het noodlot-
dan zie ik de vormen van mijn denken
tastbaar worden in deze dans.

Mijn geest
onze geesten zijn als vlinders,
die geen gisterens of morgens kennen,
maar die in onbegrensde cirkels
mogen zoeken naar een punt,
waar rust en onrust eender zijn
in kleur en vorm;
ons bovendien ervan doordringen,
dat ons opstijgen
een ononderbroken bolero is.

Ik zie mijn angst bij het ouderworden,
als de donkere psyche in haar pracht
van violette nachtvlinder binnenzweeft,
gedragen door een zucht van eeuwen.
Ik voel de klop van het jonge hart,
als de eerste pauw in rood-geel-blauw
opkringelt in de golf van het nieuwe licht,
dat verkondigt dat leven weer begint.