Slechts één toeschouwer wordt overweldigd door compleet andere gevoelens, wanneer in de avondschemering de bonte stoet moegefeest terugkeert naar het marktplein, midden in het dorp.
De anderen hangen nog steeds in de laatste resten van hun opgeklopte vrolijkheid; nog steeds dronken van de dag en de grote hoeveelheden drank en wat dit meer zij.
En ineens - in het vage late licht van deze dag - ziet hij, hoe de figuranten op de karren uitgedost in hun kleurrijke kleding en schitterende mombakkesen veranderen in de spokende schimmen, die al in zijn eerste kinderdromen zijn rust verstoorden.
De dood is in rood, geel en blauw het dorp binnengereden en niemand, die dat beseft.
Terwijl de nacht snel valt en iedereen opgewekt naar huis terugkeert, staat hij te kijken, hoe de laatste figuranten van de karren afstijgen.
De huivering die over zijn ruggengraat loopt, is van een overrompelende kilheid en het voor eeuwig weten, dat met deze grote, onvergetelijke stoet, ieder jaar de dood meereist.

Schilderij