De prangende vraag in het licht van de Caribische en Latijnsamerikaanse geschiedenis is en blijkt, of Boca Tortuga Grande op het eiland Isla de Santa Margarita werkelijk heeft bestaan.
Niet alleen op de Venezolaanse eilanden, maar ook op de Benedenwindse eilanden van de Nederlandse Antillen is er een enkeling te vinden, die het intrigerende verhaal van Boca Tortuga Grande weet te vertellen.
Het is het relaas van Atlantis in een notendop.
Gelijktijdig geeft het een beeld van de talloze overleveringen en vertellingen van de Caribische kunstlijn: een volkomen "eigen" mythologie, waarvan we slechts kunnen vermoeden, hoe groots en overtuigend die wel kan zijn.
Het waren de bewoners van enkele dorpen, die hun gezouten vis, hun drinkbaar water, maar ook hun overledenen in prachtige urnen en amforen in de nissen en gewelven van deze imposant "Boca" bewaarden.
Ze kwamen oorspronkelijk van de andere eilanden, die te dor waren en weinig overlevingskansen garandeerden. De Boca was feitelijk een grandioze onderaardse kathedraal, die toegankelijk was via één grot aan de oppervlakte. De zee beukte aan de open zijde en in het midden lag een gigantische, gladde heuvelrug van steen, koraal en schelpen. Het leek op een enorme schildpad in ruste: vandaar de naam Boca Tortuga.
Toen kwamen de blanken.
Ze ontdekten hoe de Caiquétio steeds door de grot gingen naar de Boca. Wat bewaarden ze daar, en was er niet meer te vinden dan alleen steen en schelpen? Toen er niets gevonden werd dan slechts de kruiken met zoet water, stinkende zoute vis en vergane menselijke resten, besloten ze deze naakte wilden te onderwerpen aan een "intensieve" ondervraging.
Het vermoorden van enkele dorpelingen had geen resultaat. Het gevolg was dat ook vrouwen en kinderen werden gedood, maar de ouderen konden geen goud, geen zilver of smaragden aan de oppervlakte brengen.
Na weken van deze afschuwelijke terreur, stak een orkaan op. De elementen grepen in, want de aarde begon vreselijk te beven, de passaatwinden en de striemende regen leken voor eens en altijd een einde te willen maken aan het bestaan van alles in dit gebied.
Angstig zijn de blanken teruggekeerd naar hun schepen. Boca Tortuga Grande - deze prachtige natuurkathedraal - stortte in en wat overbleef spoelde weg naar de woeste, open zee. Boca Tortuga bestond niet meer en het handjevol Caiquétio die de ellende hadden overleefd, zouden ervoor zorgen dat dit verhaal nooit meer vergeten werd.

Schilderij