De poëzie van Jacques Brel smaakt naar zoete amandelen, ooit ondergedompeld in bittere gal.
Brel droeg met zijn chansons een wereld naar boven, die zijn medemens in verlegenheid bracht.
In de gebarsten spiegel, die hij ze voorhield, herkenden en erkenden zij hun schrijnende eenzaamheden.
En uiteraard, zoals men mag verwachten, waren het ook Brels eigen zoektochten in een eindeloze doolhof. Deze oprechtheid en de ongeëvenaarde moed om niet alleen zijn ziel bloot te leggen, maar ook genuanceerd de eigen zwakten en tekortkomingen vlijmscherp aan het daglicht prijs te geven, maken van Jacques Brel een Beethoven, een Bach, een Paul Mc. Cartney.
Als de "fool on the hill" zingt en dicht hij over de waarheid, daarmee de eeuwigheid verwervend, als één van de enkelen, die de mens de kans niet ontnemen op eigen dromen: op de idylle dat het leven leefbaar is.
Vandaar deze ode aan een kunstenaar zonder weerga.

Schilderij

Gouache